Slow walk

Dit keer geen hele marathon in twee dagen. De knie protesteert al een tijdje en is gebaat bij rust. 42 km langs strand en door de duinen is dan niet echt bevordelijk. Dit keer één dag met een afstand van 10,5 km.

Al weet ik niet hoe het vandaag zal gaan. Dikke verkoudheid van de week, kramp in mijn benen en een onrustig hoofd. En op het moment dat ik wil vertrekken naar het station vliegt mijn ontbijt er spontaan uit. Hmmm, maar een trein later nemen. Een uurtje later op weg naar Egmond.

Ergens rond de klok van negen uur ga ik van start. Rustig aan op het strand. Beetje pielen met de camera. Poging doen om de rappe strandlopertjes een beetje fatsoenlijk op de foto te krijgen. Bij de stempelpost weer het duin in. Een stevige klim door mul zand. Menig wandelaar staat op de top te hijgen. Ik ben vooral blij dat de knie niet teveel protesteert. Het wordt direct een stuk rustiger op de route. Bij de volgende stempelpost geen ellenlange rijen wachtend bij de toiletten. Even wat eten, mijn maag knort. Op naar de laatste 5 tot 6 km. Lekker wandelen door de duinen. Wanneer we weer aansluiten bij de 21 km vis je direct de 21 km-wandelaars er uit; hun tempo ligt een stuk hoger. Via de boulevard weer terug naar de sporthal.

Andere jaren weet ik niet hoe snel ik weer de sporthal uit moet door de harde muziek en de herrie om me heen. Maar nu is de muziek nog niet gearriveerd, er heerst rust in de sporthal en er is voldoende plek om even te zitten en een bakkie te doen.

Opgelucht dat ik de wandeling heb uit kunnen lopen. Het was een ‘slow walk’. Tempo maken zit er nog niet in. Maar liever dat dan helemaal niet wandelen.