De uitdaging

Gewoon de gele pijlen volgen. Dan kom je er vanzelf. Al moet je niet vragen hoe.

Volgens het boekje was het ongeveer 8 km. Nu gaat het niet hard, maar 8 km in drie uur? Oh, we hebben een andere route gelopen. Die is iets langer.

Mijn Amerikaanse medepelgrim weet de weg. Die bordjes moeten we volgen. Officiële Caminobordjes. We komen ze bij elk kruispunt tegen … En dan niet meer. Blijkt dat we op de verkeerde route lopen en dus de verkeerde bordjes hebben gevolgd. Er wordt ons verteld dat we nog15 km te gaan hebben naar Barcelos. En ik wilde juist 10 km terug overnachten.

De laatste 10 km willen niet meer bij medepelgrim. Is ook niet fijn om langs een drukke autoweg te lopen. Gelukkig rijden er bussen, al weet niemand wanneer. Uurtje wachten is heel normaal.

Barcelos een hotelkamer gepakt. Kunnen we er niet in. Sleutel werkt niet. Krijgen snel een andere kamer.
Krijg geen warm water uit de douche. Al is het wel heerlijk zo’n verfrissende douche op deze toch al bloedhete dag.

Boos, geïrriteerd? Welnee, dit is de Camino. Het hoort erbij.

PS: de uitdaging gaat nog even door. Vannacht heerlijke live-muziek tot een uurtje of 2. En de Portugese mug heeft de nacht van zijn leven. Zo te zien heeft hij minsten vijf keer kunnen scoren.